هربار که به تاریخ اسلام می نگرم  بالاترین مظلومیت ائمه را در مواجه بودن با آدمهای جاهل  می بینم.

وقتی معدن علم الهی ،باب شهر علم نبی  با احمقی مواجه است که از او تعداد موهای ریشش را می پرسد دلم آتش می گیرد .

وقتی مجسمه عدالت وتقوی  همسنگ معاویه ای قرار می گیرد که ..... 

وقتی مصایب ائمه را مرور میکنم ، وقتی امروز در مظلومیت امامی اشک می ریختم که 14 سالی را که می توانست مردم را پرواز دهد درغل وزنجیر وگوشه زندان می گذراند ؛

وقتی هر کدام از فرزندان پیامبر را اسیر ظلم امت می بینم ؛ و.... دلها آتش میگیرد واشکها سرازیر میشود .

اما آیا امروز  این مظلومیت ادامه ندارد ؟

وقتی این واسطه های فیض الهی تنها کلید حل مشکلات ما شده اند ؛

وقتی سیره آنان درزندگی ما جاری نیست ؛

وقتی عشق ما به آنان دراشک بر عزایشان خلاصه می شود ؛

وقتی معرفت به وجود امام نداریم ؛

و.......

هنوز امام مظلوم است وتنها !

راستی  مگر امروز جهالت مانیست که امام را درغل وزنجیر کرده ؟

مگر نه اینکه او زندانی اعمال وافکار ماست ؟؟؟؟؟

کاش بیدارشویم وآن  وجود آواره وطرد شده را نجات دهیم و.....او نجاتمان دهد از زمستان سرد بی خدایی